Pomniejszanie ryczałtu za używanie samochodu służbowego, gdy pracownik płaci za paliwo zużyte do jazd prywatnych
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
(…) stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
26 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawca (dalej także Spółka) jest spółką akcyjną, której przeważającym przedmiotem działalności jest wykonywanie działalności ubezpieczeniowej i bezpośrednio z nią związanej.
Spółka wdrożyła wewnętrzną procedurę (dalej: Procedura), zgodnie z którą pracownicy Spółki mogą korzystać z samochodów służbowych zarówno w celach służbowych, jak również prywatnych. Korzystanie z samochodów służbowych w Spółce dla celów prywatnych jest nieodpłatne.
Procedura określa zasady ponoszenia kosztów eksploatacji pojazdu, zgodnie z którymi tankowanie samochodu służbowego w celach służbowych może odbywać się wyłącznie w dni robocze przy użyciu kart paliwowych, a użytkownik ponosi koszty bieżącej eksploatacji samochodu służbowego, w tym paliwa, w dni wolne od pracy oraz soboty, jak również w dni nieobecności pracownika.
W samochodach służbowych rozliczanie kosztów paliwa jazd prywatnych i obciążanie tymi kosztami pracowników następuje zgodnie z zasadami określonymi w Procedurze. Zgodnie z postanowieniami Procedury, użytkownik ma obowiązek określenia, czy wykonuje jazdę służbową czy jazdę prywatną.
Prawidłowość określenia rodzaju jazdy (służbowa/prywatna) podlega weryfikacji właściwej jednostki wewnętrznej w Spółce.
Zgodnie z Procedurą, Wnioskodawca finansuje pracownikom koszty przejazdu pomiędzy miejscem stałego parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych, przy czym miejsce stałego parkowania może, ale nie musi być miejscem zamieszkania pracownika. Spółka finansuje koszty przejazdów z domu do pracy i z pracy do domu tylko wtedy, gdy miejsce zamieszkania jest wyznaczone jako miejsce stałego parkowania samochodu służbowego. W szczególnych przypadkach, np. gdy samochód służbowy jest współdzielony przez dwóch lub więcej pracowników i jego miejsce stałego parkowania znajduje się na parkingu Spółki, nie występują w praktyce dojazdy do pracy i z pracy, w związku z czym Spółka nie pokrywa żadnych kosztów paliwa do jazd prywatnych. Koszt paliwa wykorzystywanego w dni wolne, soboty i w czasie nieobecności pracownika w pracy ponosi pracownik.
Proces rozliczenia użytkowników odbywa się co miesiąc. Każdy raport (rozliczenie) zawiera: zużycie paliwa w jazdach służbowych i prywatnych (liczba litrów) i saldo. Co miesiąc następuje podsumowanie salda paliwa zużytego z tytułu jazd prywatnych i zestawienie tych danych z prywatnymi tankowaniami dla każdego użytkownika. Ujemne saldo paliwa na jazdy prywatne na koniec miesiąca oznacza, że użytkownik w okresie jazd prywatnych jeździł na paliwie służbowym (opłaconym np. kartą flotową). W przypadku salda ujemnego użytkownik powinien zatankować samochód służbowy za środki własne do końca miesiąca, w którym otrzymał raport, w celu wyrównania salda. W przypadku, gdy ujemne saldo paliwa za jazdy prywatne na koniec miesiąca przekroczy 300 zł, Wnioskodawca wystosuje do użytkownika oraz do wiadomości jego przełożonego wezwanie do wyrównania ujemnego salda paliwa na jazdy prywatne z terminem wykonania do końca miesiąca, w którym użytkownik otrzymał wezwanie. Jeżeli na koniec miesiąca, w którym użytkownik otrzymał wezwanie, ujemne saldo ponownie przekroczy 300 zł, użytkownik zostanie w następnym miesiącu obciążony kosztem użycia samochodu służbowego niezgodnie z Procedurą. Każdy pracownik, otrzymując samochód służbowy, akceptuje zapisy Procedury.
Wykonując obowiązki płatnika, Wnioskodawca dolicza pracownikom do przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych na zasadach wynikających z art. 12a i dalszych przepisów ustawy o PIT.
Pytania
- Czy wartość udzielanego przez Wnioskodawcę nieodpłatnego świadczenia w sytuacji finansowania paliwa dla samochodu służbowego do celów prywatnych jedynie w określonych przypadkach, tj. wyłącznie za dojazdy pracownika z pracy do domu i z domu do pracy, jeśli Wnioskodawca wyznaczy miejsce stałego parkowania w miejscu zamieszkania pracownika lub w sytuacji, gdy Spółka w praktyce nie finansuje paliwa dla samochodu służbowego do celów prywatnych w ogóle (np. w sytuacji, gdy samochody służbowe mają miejsce stałego parkowania na parkingu Spółki) wpływa na zmianę wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, którą Spółka dolicza pracownikowi do przychodu wykonując obowiązki płatnika?
- Czy z art. 12a ustawy o PIT i wynikającej z niego zasady, że w wartości ryczałtu zawarta jest wartość paliwa wykorzystywanego dla celów prywatnych wynika obowiązek finansowania pracownikowi kosztów paliwa zużywanego przez niego dla celów prywatnych?
Państwa stanowisko w sprawie
Ad. 1
Zdaniem Wnioskodawcy, wartość udzielanego przez Spółkę nieodpłatnego świadczenia w sytuacji częściowego finansowania paliwa dla samochodu służbowego do celów prywatnych, jedynie w określonych przypadkach, tj. wyłącznie za dojazdy pracownika z pracy do domu i z domu do pracy, jeśli Wnioskodawca wyznaczy miejsce stałego parkowania w miejscu zamieszkania pracownika lub w sytuacji, gdy Spółka nie finansuje paliwa dla samochodu służbowego do celów prywatnych w ogóle (np. w sytuacji, gdy samochody służbowe mają miejsce stałego parkowania na parkingu Spółki) nie ma wpływu na wysokość ryczałtu wskazanego w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, stanowiącego po stronie pracowników przychód z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych, którą Spółka dolicza pracownikowi do przychodu wykonując obowiązki płatnika.
Zasady opodatkowania pracowników w związku z korzystaniem z samochodów służbowych dla celów prywatnych zawarte są w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT. Zgodnie z powołanym przepisem, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustalana jest w sposób ryczałtowy, poprzez wskazanie konkretnych kwot, które są zróżnicowane w zależności od pojemności silnika samochodu, tj.:
1) 250 zł miesięcznie – dla samochodów:
- a) o mocy silnika do 60 kW,
- b) stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 i 1093) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,
2) 400 zł miesięcznie – dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.
Z kolei art. 12 ust. 2b ustawy o PIT wskazuje sposób obliczania wartości świadczenia, gdy podatnik korzysta z samochodu w prywatnych celach tylko przez część miesiąca. W takim przypadku wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.
Natomiast, art. 12 ust. 2c ustawy o PIT określa sposób ustalania wartości przychodu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w warunkach częściowej odpłatności. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.
Jak wskazywano w orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 września 2018 r. sygn. akt II FSK 2430/16: „(…) analiza literalnej treści spornej regulacji prawnej oraz jej wykładnia celowościowa, przy jednoczesnym odwołaniu się do intencji ustawodawcy (…) jednoznacznie prowadzi do konkluzji, iż z art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. nie sposób wywnioskować jakoby kwota omawianego ryczałtu nie obejmowała kosztów paliwa, w sytuacji gdy samochód służbowy wykorzystywany jest do celów prywatnych pracownika” oraz szeregu innych wyroków (wyroki NSA: z 2 lipca 2019 r. sygn. akt II FSK 2481/17, z 28 września 2018 r. sygn. akt II FSK 2654/16, z 28 maja 2019 r. sygn. akt II FSK 1583/17 oraz z 19 lipca 2019 r. sygn. akt II FSK 2050/17); i jak potwierdzone zostało w interpretacji ogólnej Ministra Finansów nr DD3.8201.1.2020 z 11 września 2020 r.: „(…) prawidłowa wykładnia art. 12 ust. 2a ustawy o PIT prowadzi do wniosku, że koszty paliwa finansowane przez pracodawcę, udostępniającego pracownikowi samochód służbowy do wykorzystywania do celów prywatnych, mieszczą się w zryczałtowanym przychodzie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy PIT” – wskazany wyżej ryczałt określający wartość nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych obejmuje również różnego rodzaju wydatki eksploatacyjne z wiązane z korzystaniem z samochodu służbowego, w szczególności koszty paliwa, które pracodawca zgodził się finansować.
Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w cytowanej powyżej interpretacji ogólnej Ministra Finansów oraz poprzedzających wydanie interpretacji, przywołanych powyżej wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego – wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia, która przysługuje pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych i stanowi przychód dla celów podatkowych, zawiera w sobie koszty eksploatacji samochodu, w tym koszty paliwa wykorzystywanego dla celów prywatnych.
W ocenie Wnioskodawcy, ryczałtowe określenie wartości przedmiotowego przychodu miało na celu uproszczenie kalkulacji zobowiązania podatkowego z tytułu korzystania z samochodów służbowych i uniezależnienie go od wysokości faktycznie ponoszonych kosztów związanych z eksploatacją samochodu, które pracodawca finansuje pracownikowi, na co zwrócił uwagę Minister Finansów:
„(…) należy również zwrócić uwagę na cel uregulowania w ustawie PIT zasad wynikających z art. 12 ust. 2a -2c. Przepisy te zostały wprowadzone, aby ułatwić sposób określania wartości przychodu pracownika z tytułu wykorzystywania przez niego do celów prywatnych udostępnionego mu nieodpłatnie przez pracodawcę samochodu służbowego. Natomiast interpretacja tych przepisów, z której wynikałaby konieczność odrębnego ustalania wartości paliwa finansowanego przez pracodawcę w celu jego opodatkowania, przeczyłaby intencji ustawodawcy dotyczącej uproszczenia rozliczenia z tego tytułu i niweczyłaby sens zryczałtowanej formy określania przychodu”.
W konsekwencji, niezależnie od tego, czy pracodawca finansuje pracownikowi koszty paliwa wykorzystywanego dla celów prywatnych w każdym przypadku, w niektórych przypadkach (np. wyłącznie w trakcie jazd prywatnych pomiędzy pracą a miejscem stałego parkowania, którym może być miejsce zamieszkania pracownika lub też w ogóle go nie finansuje (np. w sytuacji współdzielenia przez pracowników samochodu służbowego, gdy miejscem stałego parkowania jest parking Spółki), nie powinna mieć, zdaniem Wnioskodawcy, wpływu na wartość wskazanego ryczałtu, stanowiącego przychód pracownika. W szczególności finansowanie pracownikowi kosztów paliwa zużywanego dla celów prywatnych nie powinno wpływać na wzrost wysokości przychodu (tzn. nie powinno być doliczane do ryczałtu), podobnie jak brak takiego finansowania również nie powinien wpływać na obniżenie wysokości przychodu (tzn. nie powinien obniżać ryczałtu).
Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, brak finansowania pracownikowi kosztów paliwa zużywanego dla celów prywatnych w sytuacji jazd prywatnych w dni wolne, soboty i w dni nieobecności pracownika w pracy, nie jest formą częściowej odpłatności z tytułu korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT. Pracownik nie płaci bowiem Spółce wynagrodzenia z tytułu korzystania z samochodu (korzystanie jest nieodpłatne), a jedynie we własnym zakresie ponosi określone koszty związane z eksploatacją samochodu dla własnych celów.
W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, niezależnie od finansowania lub braku finansowania pracownikowi kosztów paliwa zużywanego dla celów prywatnych, wartość ryczałtu wskazanego w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT pozostanie niezmienna.
Ad. 2
Zdaniem Wnioskodawcy, z art. 12a ustawy o PIT i wynikającej z niego zasady, że w wartości ryczałtu zawarta jest wartość paliwa nie wynika obowiązek finansowania pracownikowi kosztów paliwa zużywanego przez niego dla celów prywatnych.
Zauważyć należy, że przepisy ustawy o PIT, jak wskazuje art. 1, regulują wyłącznie „opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych i daniną solidarnościową”. W przepisach tych uregulowane są zatem zasady rozpoznawania przychodów, kosztów podatkowych, zasady kalkulacji podstawy opodatkowania, stawki podatku oraz zasady wykonywania obowiązków podatkowych w zakresie wspomnianych podatków. Ustawa o PIT w żadnym zakresie nie reguluje zakresu świadczeń pracodawcy na rzecz pracowników w związku z korzystaniem przez nich z samochodów służbowych. Takich regulacji nie zawiera również art. 12 ust. 2a ustawy o PIT mówiący o ryczałcie z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych, przepis ten wskazuje bowiem jedynie, iż „wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości” określonej w niniejszym przepisie. Przepis ten mówi zatem wyłącznie o wysokości przychodu podatkowego, jaki powstanie po stronie pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych i nie odnosi się do zakresu świadczeń, jakich w związku z tym pracownik może oczekiwać od pracodawcy.
Zdaniem Wnioskodawcy, przywołana w niniejszym wniosku ogólna interpretacja Ministra Finansów oraz wskazane orzeczenia NSA – potwierdzające, że w wartości ryczałtu zawarta jest wartość paliwa – nie powodują powstania po stronie Spółki obowiązku lub zasadności finansowania lub braku finansowania pracownikowi kosztów paliwa zużywanego przez niego dla celów prywatnych. Zdaniem Spółki, kwestia obowiązku finansowania lub braku finansowania pracownikowi kosztów paliwa zużywanego dla celów prywatnych nie jest regulowana w jakichkolwiek przepisach ustaw podatkowych. Ponadto, obowiązek pracodawcy do finansowania paliwa do samochodu służbowego, wykorzystywanego do jazd prywatnych (w tym obowiązek zapewnienia możliwości korzystania z paliwa zatankowanego w czasie pracy w celu wykonywania obowiązków służbowych do jazd prywatnych wykonywanych po zakończeniu wykonywania obowiązków służbowych) nie wynika ani z przepisów prawa podatkowego, ani z interpretacji prawa podatkowego, ani nawet z przepisów prawa pracy. Zarówno interpretacje podatkowe, jak i wyroki sądów dotyczą sytuacji, gdy pracodawca decydował się na finansowanie benzyny do jazd prywatnych, co jest jego uprawnieniem, a nie obowiązkiem. Nie ma jednak na gruncie prawa podatkowego żadnego przepisu zobowiązującego pracodawcę do finansowania (lub nie) paliwa używanego w samochodach służbowych do jazd prywatnych.
W przedmiotowych wyrokach i interpretacji odniesiono się wyłącznie do art. 12 ust. 2a ustawy o PIT i określenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych. W tym kontekście w wyrokach sądowych dokonano analizy, co oznacza nieodpłatne świadczenie pracodawcy w tym zakresie i wskazano, iż w związku z brakiem możliwości korzystania z samochodu bez ponoszenia określonych kosztów eksploatacyjnych (w tym, kosztów paliwa), a także w związku z celem wprowadzenia ryczałtu (uproszczenie kalkulacji przychodu), ryczałtowo określona kwota przychodu obejmuje również nieodpłatne świadczenie w tym zakresie. Inaczej mówiąc, wyroki sądowe odnoszą się do określenia, jaki zakres nieodpłatnych świadczeń pracodawcy uwzględniony może być w kwocie ryczałtu, nie zaś do tego, jaki zakres nieodpłatnych świadczeń pracodawca powinien zapewnić. Nie jest zatem zasadne wyciąganie ze wspomnianych wyroków i interpretacji wniosków innych niż jedynie w zakresie braku konieczności rozpoznawania dodatkowego przychodu z tytułu udostępnienia przez pracodawcę paliwa dla celów jazd prywatnych, o ile takie udostępnienie paliwa ma miejsce.
Zdaniem Wnioskodawcy, podjęcie decyzji o finansowaniu lub braku finansowania kosztów paliwa zużywanego dla celów prywatnych jest decyzją biznesową pracodawcy. Pracodawca może udostępnić pracownikowi samochód służbowy do celów prywatnych bez limitu czasu lub kilometrów, nie pokrywając jednocześnie kosztów paliwa koniecznego do korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych. Ponadto, Pracodawca może samodzielnie określić zakres „wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych” i może określić zasady ponoszenia kosztów zużycia paliwa na ten cel w sposób przyjęty w Spółce, tj. zastosować monitorowanie zużycia paliwa do celów prywatnych w dniach i godzinach, w których pracownik nie świadczy pracy oraz określić zasady finansowania paliwa zużywanego do celów prywatnych i zasady rozliczania zużycia paliwa niefinansowanego przez pracodawcę – w ramach ryczałtowej kwoty doliczanej pracownikowi do przychodu.
Reasumując, zdaniem Spółki, art. 12a ustawy o PIT (i inne przepisy podatkowe) określają jedynie skutki podatkowe korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych i nie wynikają z nich jakiekolwiek obowiązki pracodawcy co do finansowania pracownikowi kosztów paliwa wykorzystywanego dla celów prywatnych.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.):
opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy:
wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Zgodnie z art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy:
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
- jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
- jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
- jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
- w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Na mocy art. 11 ust. 2b cytowanej ustawy:
jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne”. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.
Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.
Zgodnie zaś art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Z uregulowań prawnych zawartych w art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że:
za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.
Stosownie do art. 12 ust. 2a ww. ustawy:
wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:
1) 250 zł miesięcznie – dla samochodów:
- a) o mocy silnika do 60 kW,
- b) stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 110 i 1093) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy;
2) 400 zł miesięcznie – dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.
W myśl art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.
Zgodnie z art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.
Stosownie do art. 12 ust. 3 powołanej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.
Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Z opisanego we wniosku zdarzenia wynika, że Spółka wdrożyła wewnętrzną, zgodnie z którą pracownicy Spółki mogą korzystać z samochodów służbowych zarówno w celach służbowych, jak również prywatnych. Korzystanie z samochodów służbowych w Spółce dla celów prywatnych jest nieodpłatne. Procedura określa zasady ponoszenia kosztów eksploatacji pojazdu, zgodnie z którymi tankowanie samochodu służbowego w celach służbowych może odbywać się wyłącznie w dni robocze przy użyciu kart paliwowych, a użytkownik ponosi koszty bieżącej eksploatacji samochodu służbowego, w tym paliwa, w dni wolne od pracy oraz soboty, jak również w dni nieobecności pracownika. W samochodach służbowych rozliczanie kosztów paliwa jazd prywatnych i obciążanie tymi kosztami pracowników następuje zgodnie z zasadami określonymi w Procedurze. Zgodnie z postanowieniami Procedury, użytkownik ma obowiązek określenia, czy wykonuje jazdę służbową czy jazdę prywatną. Prawidłowość określenia rodzaju jazdy (służbowa/prywatna) podlega weryfikacji właściwej jednostki wewnętrznej w Spółce. Zgodnie z Procedurą, Wnioskodawca finansuje pracownikom koszty przejazdu pomiędzy miejscem stałego parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych, przy czym miejsce stałego parkowania może, ale nie musi być miejscem zamieszkania pracownika. Spółka finansuje koszty przejazdów z domu do pracy i z pracy do domu tylko wtedy, gdy miejsce zamieszkania jest wyznaczone jako miejsce stałego parkowania samochodu służbowego. W szczególnych przypadkach, np. gdy samochód służbowy jest współdzielony przez dwóch lub więcej pracowników i jego miejsce stałego parkowania znajduje się na parkingu Spółki, nie występują w praktyce dojazdy do pracy i z pracy, w związku z czym Spółka nie pokrywa żadnych kosztów paliwa do jazd prywatnych. Koszt paliwa wykorzystywanego w dni wolne, soboty i w czasie nieobecności pracownika w pracy ponosi pracownik. Proces rozliczenia użytkowników odbywa się co miesiąc. Każdy raport (rozliczenie) zawiera: zużycie paliwa w jazdach służbowych i prywatnych (liczba litrów) i saldo. Co miesiąc następuje podsumowanie salda paliwa zużytego z tytułu jazd prywatnych i zestawienie tych danych z prywatnymi tankowaniami dla każdego użytkownika. Ujemne saldo paliwa na jazdy prywatne na koniec miesiąca oznacza, że użytkownik w okresie jazd prywatnych jeździł na paliwie służbowym (opłaconym np. kartą flotową). W przypadku salda ujemnego użytkownik powinien zatankować samochód służbowy za środki własne do końca miesiąca, w którym otrzymał raport, w celu wyrównania salda. W przypadku, gdy ujemne saldo paliwa za jazdy prywatne na koniec miesiąca przekroczy 300 zł, Wnioskodawca wystosuje do użytkownika oraz do wiadomości jego przełożonego wezwanie do wyrównania ujemnego salda paliwa na jazdy prywatne z terminem wykonania do końca miesiąca, w którym użytkownik otrzymał wezwanie. Jeżeli na koniec miesiąca, w którym użytkownik otrzymał wezwanie, ujemne saldo ponownie przekroczy 300 zł, użytkownik zostanie w następnym miesiącu obciążony kosztem użycia samochodu służbowego niezgodnie z Procedurą. Każdy pracownik, otrzymując samochód służbowy, akceptuje zapisy Procedury. Wykonując obowiązki płatnika, Wnioskodawca dolicza pracownikom do przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych, na zasadach wynikających z art. 12a i dalszych przepisów ustawy o PIT.
Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w interpretacji ogólnej z 11 wrzenia 2020 r. znak DD3.8201.1.2020 dotyczącej stosowania art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie ujmowania w zryczałtowanym przychodzie pracownika świadczenia polegającego na finansowaniu przez pracodawcę kosztów eksploatacyjnych, w tym również paliwa, do samochodu służbowego wykorzystywanego przez pracownika do celów prywatnych Minister Finansów stwierdził, że ryczałtowo określona w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, przykładowo takie jak: paliwo, ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, okresowe przeglądy, które zakład pracy – jako właściciel samochodu – musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym.
Używanie tak udostępnionego samochodu czasami wiąże się z dodatkowymi kosztami, takimi jak opłaty parkingowe, czy opłaty za przejazdy autostradą, które nie mogą być uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a ustawy PIT.
Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że chodzi o świadczenie związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czyli z oddaniem do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych), a nie wszelkimi pochodnymi kosztami związanymi z podróżą samochodem udostępnionym do wykorzystywania w celach prywatnych.
Uwzględniając przedstawione uregulowania prawne zgodzić się należy ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że art. 12 ust. 2a ustawy o PIT (i inne przepisy podatkowe) określają jedynie skutki podatkowe korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych i nie wynikają z nich obowiązki pracodawcy co do finansowania pracownikowi kosztów paliwa wykorzystywanego dla celów prywatnych.
Należy jednak mieć na uwadze, że skoro wartość nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustalona ryczałtowo w wysokości określonej w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych obejmuje także wydatki na zakup paliwa, to w sytuacji obciążenia pracownika kosztami paliwa zużytego do jazd prywatnych jako płatnik powinni Państwo pomniejszyć wysokość ryczałtu określonego w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT o wartość kosztów paliwa zużytego do jazd prywatnych.
Wobec tego, Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.
Końcowo, wyjaśnić należy, że wskazanie przez Państwo art. 12a ww. ustawy zamiast art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznano za oczywistą omyłkę pisarską.
źródło: https://eureka.mf.gov.pl/
Wytłuszczenia dokonane przez redakcję